Wydra (Lutra lutra) to średniej wielkości ssak ziemnowodny z rodziny łasicowatych zamieszkujący brzegi rzek, potoków, jezior i stawów. Osiąga długość ciała do 1 m, ogona 60 cm. ciężar zaś jej ciała waha się w granicy 10 kg. Tułów ma wysmukły, głowę szeroką i spłaszczoną z małymi małżowinami usznymi. Jej nogi są krótkie z błonami pławnymi pomiędzy palcami a ogon długi i masywny. Sierść wydry jest gęsta, koloru ciemnobrunatnego od spodu wyraźnie jaśniejsza.

Jest drapieżnikiem najbardziej aktywnym o zmierzchu i nocą, choć w spokojnych okolicach można się na nią natknąć również w dzień. Zamieszkuje samodzielnie przez siebie wykopane nory, ale zdarza się również, że zajmuje schronienia innych zwierząt np. lisów, borsuków czy bobrów. Prowadzi głównie samotny tryb życia, samice opiekują się swym potomstwem do kolejnych godów, które mogą być rozciągnięte od lutego do lipca. W przypadku niedostatku pożywienia, szczególnie w okresie jesienno-zimowym odbywa wędrówki sięgające nawet do kilkunastu kilometrów. W jej skład pokarmowy wchodzą głównie ryby, nie gardzi również płazami, rakami, pisklętami wodnego ptactwa oraz gryzoniami. To właśnie pozostałości żerowania i odchody pozostawiane w charakterystyczny sposób na nadwodnych głazach, powalonych nadbrzeżnych drzewach czy kretowiskach są najczęstszym świadectwem obecności wydry na danym obszarze. Zwierzęta te znane są również ze swoich skłonności do zabawy, podczas której odbywają efektowne akrobacje i gonitwy odbywające się przede wszystkim w wodzie.

Mając dużo szczęścia oraz przy zachowaniu wielkiej ostrożności i ciszy na tego pięknego ssaka można natknąć się na prawie całym odcinku rzeki Wadąg. Jest to szczególne i niezapomniane przeżycie zważywszy na fakt, iż na obszarze całej Polski jest zwierzęciem bardzo rzadkim.

Mirosław Biedrzyński